Narobiły mi się zaległości... Człowiek narzuca sobie aktywności, działania różne, a potem nie wie, w co ręce włożyć, gdzie oczy podziać...
Nie chcę jednak rezygnować z publikacji cherrywood stories - nawet jeśli miałoby to oznaczać publikację z niemal rocznym poślizgiem (półrocznym na ten moment na pewno) i/lub sprowadzenie bloga wyłącznie do takich wpisów... Lubię te kronikarskie kadry. Na komputerze wciąż czekają zdjęcia pochowane w folderach, do wywołania, do stworzenia fotoksiążki. Tam zdjęć jest więcej, więc z jednej strony więcej wspomnień i "smaczków", z drugiej trudniej o zebranie się w sobie, by je zamienić w album - taki rzeczywisty, namacalny, nie wirtualny. Te wpisy są taką... namiastką? Szybkim sposobem przypomnienia sobie niektórych chwil, sytuacji. Jak z przyjęciem urodzinowym-niespodzianką (z wbijaniem w tort świeczek zebranych przez gości zaangażowanych w przygotowania: niemal każda była inna, ale to właśnie było takie fajne). Albo przyglądanie się dzieciom - jak rosną... Bosh... Marion była taka malutka? Ona teraz wydaje mi się jeszcze moją kruszynką, a w porównaniu do tej malutkiej ze zdjęć to już dziewczynka!

Czerwiec 2017 upłynął nam pod znakiem wydarzeń/imprez: a to festyn parafialny, a to przedszkolny, a to jedne urodziny, a to drugie, a to grillowanie u babci 'Onki, a to rycerskie popisy w skansenie. 

Mały John siedział w łodzi policyjnej, Marion biegała boso po trafie, łapiąc bańki mydlane, jedliśmy watę cukrową i świeży miód bezpośrednio z plastra, pyszne urodzinowe torty bezowe i festynowe babeczki, tarzaliśmy się w pościeli, chichrając się radośnie i łapiąc przytulasy...

Działo się, działo!

W styczniowy chłód, gdy śniegu nie uświadczysz, za to wiatr przypomina ci o porze roku, funduję sobie podróż do ciepłej krainy: i pod względem temperatury powietrza, i ciepła oblewającego serducho - jak bowiem inaczej opisać przeglądanie majowych kadrów?

Ach, i było mi dane po kilku latach znów zatańczyć po irlandzku. To było bolesne doświadczenie: raz, że moje mięśnie odwykły od ćwiczeń, dwa, że uświadomiłam sobie, że nie wrócę już nigdy do takiego poziomu, jak te kilka lat temu. Tzn. pewnie bym mogła, ale musiałabym poświęcić dużo czasu i pracy, a przez te kilkadziesiąt miesięcy moje priorytety uległy zmianie. I nic to... Smutno trochę, że swego czasu nie wzięłam choćby udziało w zawodach, ale... co było - było. Co będzie - będzie ;).