"Opowiadania z Doliny Muminków" kupiłam sobie na wakacjach: w piasku znalazłam zakopane pięć złotych - kupiłam książkę i jeszcze zostało mi na gumę balonową z naklejką w środku (sic!). Przeczytałam ją w szóstej klasie podstawówki, a opowiadanie "Tajemnica Hatifnatów" wydało mi się dość nudne. Sam Tatuś Muminka z kolei egoistyczny, dziwny. Dopiero po latach, gdy jako mama wróciłam do tomu, zrozumiałam tę opowieść. Dotknęła mnie, mocno. Poniekąd... była o mnie.

Ile to razy chcemy jako rodzic uciec z domu? Poczuć zew wolności, dać mu się porwać? Nic nie musieć, na nikogo nie czekać, do nikogo się nie spieszyć. Spokojnie, we własnym tempie podążać za marzeniami albo sprawami zaprzątającymi nam głowę. Bez marudzenia innych obok, bez "muszę", "powinnam", "nie wypada" i innych. Bez obowiązków i zobowiązań - samemu być sobie kapitanem.

Mam tak. Często.
Chciałabym wyjść i mieć swobodę nie wrócenia nigdy. (Co nie znaczy, że nie wrócę - ale sama świadomość, że nie muszę działa kojąco.) Móc spać, ile chcę, robić co chcę wtedy, kiedy mam na to ochotę.

Tylko że potem...
Potem tęsknię.
Potem czegoś mi brakuje.
Potem uświadamiam sobie, jakie to życie puste by było. I nudne. Nijakie.

Bo te wszystkie najpiękniejsze przygody, najśmieszniejsze wspomnienia, najbardziej chwytające za serce, dzieją się... w domu. Z rodziną.