Poranek.

Jest gdzieś między siódmą a ósmą, granica się zaciera, przecieram oczy.

Wyszli już; przez moment wydawało mi się, że słyszałam ich krzątaninę: śpiew Małego Johna lub rytmiczne intonowanie wierszyków, "Ciiiii...!" TatoMęża, potem buczenie nebulizatora, jakieś szelesty, zgrzyt klucza w zamku.

Przewracam się z boku na bok. Marszczę brwi w miejscu spotkania z nosem. To nie była dobra noc - ból zatok nie dawał spać, a nieprzyjemne łaskotanie w nosie zmuszało do kilkukrotnego marszu do łazienki - po omacku: wpierw po ciemku, potem z przymkniętymi oczami, by światło nie oślepiało.

Myślę.

Jeśli teraz wstanę, może uda mi się spokojnie posprzątać i zjeść śniadanie w ciszy. Dopić herbatę - sycić się nią, mrużyć powieki, czerpać przyjemność z milczących poranków, które zdarzają się teraz tak rzadko... Może się uda... Warto spróbować.

Wstaję. 

A w zasadzie siadam.

Wzdycham. Sięgam po gumkę, która leży przy poduszce i zawijam włosy w kucyk. 

Układam poduszki (przytulam je do siebie: moją i mężową, leżą na sobie, jak zakochani - od razu cieplej), zwijam prześcieradło (dokładny prostokąt), teraz najgorsze: wstać, na stojąco zwinąć kołdrę - skrupulatnie, bez wpadki, inaczej jeden z rogów wywinie się, ucieknie i trzeba będzie zaczynać od nowa.

Otwieram łóżko, chowam, odpoczywam.

Nie zamykam - jeszcze moja piżama.

Niespiesznie kieruję się do łazienki, wcześniej wyciągam rękę do kuchni - łapię miotłę. Zamiatam - łazienkę, przedpokój, pokój Małego Johna, kuchnię. Zostawiam śmieci przy zlewie - gdy otworzę drzwiczki, zobaczę kosz. Ale jeszcze nie teraz. Teraz idę się ubrać.

Zakładam moje ulubione ostatnio spodnie - za krótkie, żeby w nich wyjść, idealne, by nosić je teraz po domu. (Uśmiecham się mimowolnie.) Spryskuję pachy dezodorantem; szybko ubieram bluzkę i uciekam z łazienki, po której unosi się mocny zapach teoretycznie niemocnych perfum. 

Przytulam moją piżamę do piżamy mężowej - układam je na prześcieradle (dokładny prostokąt), zamykam łóżko.

Idę po miotłę; otwieram szafkę i zza kosza na śmieci wyjmuję zmiotkę.

Omiatam pokój dzienny (szumnie nazywany dużym, w Internetach czasem salonem); szczęśliwa, że to już koniec, wracam do śmieci w kuchni - wreszcie i na nie przyszła pora. Jest już czysto.

Woda na herbatę zagrzewa się po chwili. Trójkątna tytka zaczyna barwić przezroczysty płyn; masło miękko sunie po rozkrojonej bułce. 

Nagle słyszę czyjś głosik.

Mówi coś do siebie, opowiada.

Przerywam. Nasłuchuję. Uśmiecham się.

Wyciągam miseczkę w kwiatowy wzór łąki. Do odmierzonej ilości wody wsypuję kaszkę: dokładnie trzy łyżki. 

W jednej ręce trzymam kubek i kanapkę, w drugiej miskę ze śniadaniem dla córy.

 - Dzień dobry, Kochanie! - rzucam od progu, wchodząc do pokoju dziennego.